Rano po śniadaniu ruszyliśmy w autostopową podróż do Jazd. To była nasza ostatnia noc w Isfahanie. YecDoost był tak miły że odprowadził nas na przystanek i dokładnie powiedział jak wyjechać z miasta. I dostać się w dobre dla nas miejsce gdzie możemy łapać stopa.
Gdy dojechaliśmy w okolicę uniwersytetu zrobiliśmy jeszcze karton z napisem gdzie chcemy jechać. Wyszliśmy na drogę i po chwili zatrzymał się autobus. Powiedzieliśmy że chcemy jechać za darmo i kierowca się zgodził. Podjechaliśmy jakieś 120 do miejsca gdzie musieliśmy się przesiąść. Jechał się dobrze. Była dobra droga i klima w autobusie. Za to na ulicy strasznie gorąco. Do tego wszyscy nas straszą że w Jazd będzie jeszcze bardziej upalnie. Zobaczymy.
Do Jazd dojechaliśmy przed wieczorem. Niestety nie mieliśmy załatwionego noclegu. A wszystkie zapytania o nocleg były odrzucone lub bez odpowiedzi. Do tego było strasznie gorąco. Znaleźliśmy miejską bibliotekę gdzie była klimatyzacja. Usiedliśmy tam jeszcze na chwilę by raz jeszcze poszukać osoby u której można by zostać na noc. Udało się! Znaleźliśmy przyjazna osobę w miasteczku obok Jazdy. Ponieważ było już późno i nie byli autobusu musieliśmy jechać zbiorową taksówka. Na szczęście w Iranie nie jest to drogie.
Następnego dnia zrobiliśmy sobie dzień wolny. Byliśmy zmęczeni podróżą a do tego było bardzo gorąco. Jedynie co to z naszym gospodarzem zwiedziliśmy samochodem okolicę. Wieczorem pojechaliśmy do Zoroastriańskiej wioski gdzie raz do roku odbywają się festiwale. Byliśmy tam do wieczora. Nigdy sami byśmy tam nie dotarli bo wioska jest ukryta na zboczu góry. Ponad nią wznoszą się pionowe skały. Z drugiej strony dotyka ciągnącej się po horyzont pustyni. To tam niegdyś zbudowali swą świątynie Zoroastrianie. Religia, która na tych terenach funkcjonowała do czasów najazdów arabskich. To Arabowie pod karą śmierci nakazywali zmianę religii na Islam. I tak jest do tej pory. Z małymi wyjątkami bo choć Iran jest republiką Islamska nie sto procent populacji tam żyjącej jest muzułmanami.
sobota, 15 lipca 2017
#42 Iran - Jazd - Rowerem do Mongolii
#41 Iran - Isfahan - Rowerem do Mongolii
Po naradzie i zmianie planów dalszej podróży nie zrezygnowaliśmy ze zwiedzania Iranu. Jako że nasze rowery zostały w Czalus w dalszą trasę pojechaliśmy autostopem. Pierwszym miastem, które postanowiliśmy zwiedzić był Isfahan. Do Isfahanu z Teheranu pojechaliśmy autostopem. Ale aby wydostać się na główną drogę najpierw musieliśmy pojechać metrem a następnie przejść kawałek na piechotę. Potem okazało się, że pojechaliśmy na niewłaściwą drogę. Ale mężczyźni z pierwszego samochodu, który się zatrzymał odwieźli nas do właściwego miejsca. Potem było już łatwo. Chwilę czekania może dosłownie niecałe pięć minut i już jechaliśmy. W kolejnym miejscu gdzie się przesiadaliśmy poznaliśmy Irańczyka, który również podróżował autostopem. W Iranie autostop jest mało popularny i nikt prawie tak nie podróżuje. W dalszą drogę ruszyliśmy już razem. Pojechaliśmy ciężarówkami a dla nas było nawet łatwiej bo mieliśmy teraz w ekipie tłumacza. Pod wieczór dotarliśmy do Isfahanu. Jechało się dobrze ale to tez spora odległość i w mieście byliśmy pod wieczór.
Mieliśmy umówiony nocleg przez CouchSurfing ale z ostatniego auta wysiedliśmy na obrzeżach miasta. Czekaliśmy chwilę na przystanku autobusowym aby dostać się do centrum. Nic nie jechało ale był tam też chłopak, który czekał na swych znajomych. Gdy przyjechali po niego samochodem chwile pogadali i powiedział że może nas odwieść do miejsca gdzie mieliśmy nocować. Wszyscy razem w 6 osób pojechaliśmy. Co ciekawe samochodem osobowym. Ale dało radę. Tego dnia nic już nie robiliśmy poza odpoczywaniem, jedzeniem oraz kąpielą. Dzień był udany a nasz host z CouchSurfing okazał się bardzo miłym i interesującym człowiekiem.
Kolejne dwa dni w Isfahanie spędziliśmy na zwiedzanie miasta. Odwiedziliśmy wszystkie cenne uwagi zabytki. Niestety nie we wszystkich byliśmy w środku bo rząd Iranu kilka lat wcześniej podniósł cenę na bilety. Jeśli dla Irańczyka bilet kosztuję np. 50 groszy dla obcokrajowca ten sam bilet kosztuje około 20 zł. A my jako że jesteśmy w dalekiej podróży i będziemy jeszcze w drodze przez kilka miesięcy nie możemy pozwolić sobie na takie wydatki. Szczególnie ja jako osoba nie pracująca. Po prostu nie było mnie stać i tyle. Nic strasznego. A była już to moja trzecia wizyta w Isfahanie i we wszystkich tych zabytkach już kiedyś byłem. A wtedy bilety jeszcze były w normalnych cenach. Jeszcze tylko dodam że wiza do Iranu kosztuje 70 euro. Iran jest krajem bardzo bogatym w złoża gazu ziemnego oraz nafty. Te złoża to są miliony, milionów dolarów. Więc bardzo mnie dziwi ta polityka rządy by jeszcze od trustów żądać dużo większej ceny niż miejscowych. No przynajmniej na nas nie zarobili.
Isfahan jest też nazywany miastem polskich dzieci. Było tu wiele polskich szkól i internatów dla polskich sierot. Są też polskie groby na cmentarzu Ormiańskim. Postanowiliśmy złożyć im hołd i udać się na cmentarz. W gorącu i pełnym słońcu spacerem poszliśmy około 3 kilometry w kierunku cmentarza. Gdy byliśmy na miejscu okazało się że nie możemy tak po prostu tam wejść. Potrzebna nam jest przepustka. Co było w tej sytuacji najbardziej złośliwego przepustkę można otrzymać w Ormiańskiej katedrze z której właśnie ruszyliśmy spacerem na cmentarz. Piechotą około 3 km w pełnym słońcu. Jak się okazało że musimy wraca w to samo miejsce bardzo mnie to zezłościło. Ale co było robić. Są rzeczy ważne i ważniejsze. Piwa można nie wypić ale groby rodaków trzeba odwiedzić. Złożyć im hołd na obczyźnie. Ale że byliśmy zmęczeni do katedry pojechaliśmy autostopem. W mieście ze słabą znajomością perskiego też się da. W biurze, które mieści się obok katedry dostaliśmy zezwolenie na wstęp na cmentarz. Co ciekawe chcieli za to pieniądze ale my nic nie daliśmy. Na stronie Polskiej Ambasady jest wyraźnie napisane że wstęp na wszystkie cmentarze w Iranie jest bezpłatny. Z zezwoleniem w ręce też autostopem wróciliśmy na cmentarz. Do polskiej kwatery nie było daleko i łatwo jest tam trafić. Pan z ochrony wskazał nam drogę a my już bez trudu odnaleźli groby. Posiedzieliśmy chwilę. Dla mnie to ważne przeżycie i moment zadumy nad Polakami i ich losami. To druga wojna światowa ich tu w większości przywiodła i na tej ziemi pozostali. Nie wszyscy wrócili do domu. Nie wszyscy zobaczyli ojczyznę.
Jako że nasz host musiał wyjechać a my chcieliśmy zostać jeszcze jedną noc w Isfahanie musieliśmy szybko załatwić sobie jakiś nocleg. Zaczęliśmy szukać przez stronę WarmShowers ale tylko tych hostów którzy podają swój numer telefonu. W naszej okolicy było kilka osób. Wybraliśmy jednego z nich, który najbardziej nam się podobał i zadzwoniliśmy do niego. YecDoost czyli Mohamet mimo tego że było już późno od razu się zgodził byśmy u niego nocowali. Powiedział tylko że pracuje do późna, podał adres pracy i powiedział żebyśmy podeszli po klucze a potem nam wytłumaczy jak dojść do domu. Tak też zrobiliśmy. Chwilę potem byliśmy u niego w pracy a potem z kluczem w ręce w drodze do domu. Na szczęście nie było daleko. Po drodze robiliśmy ćwiczenia na pamięć. A dokładnie analizowaliśmy i przypominaliśmy sobie nasze wszystkie noclegi id wyjazdu z Polski. Udało się przypomnieć wszystkie do Istambułu. Czyli około dwudziestu paru. Tak że z naszą pamięcią nie jest tak źle. Ciekawe jak by był teraz jak by to od nowa zacząć analizować. Minęło już ponad cztery miesiące podróży, ponad 120 nocy. Tak minęło wiele dni a ja nic nie pisałem. A to dlatego że w Iranie i potem dalej po drodze był na to naprawdę mało czasu. Często siedzieliśmy z nowo poznanymi ludźmi do późna w nocy i rozmawialiśmy a potem trzeba było iść spać i nie było już czasu na pisanie. Często po całym dniu jazdy na rowerze wieczorem już też byłem tak zmęczony że nie miałem siły na pisanie. Do tego piszę przez telefon a to nie jest tak proste.
Rozgościliśmy się w domu YecDoosta i czekaliśmy jak wróci z pracy. Potem wspólnie zjedliśmy kolację i jeszcze gadaliśmy dłuższą chwilę. Jak się dowiedział że jutro chcemy jechać do Jazd to był bardzo niezadowolony. Chciał żeby zostać u niego jak najdłużej. Obiecaliśmy że następnym razem jak będziemy w mieście na pewno do niego przyjedziemy i zostaniemy kilka dni. Okazał się bardzo miłą i ciekawą osobą. Do tego bardzo gościnną. Rano odprowadził nas na przystanek i wytłumaczył gdzie mamy jechać by dojechać w najlepsze miejsce do łapania stopa w drodze do Jazd.
niedziela, 2 lipca 2017
#40 Iran - Teheran zmiana planów - Rowerem do Mongolii
Kolejna wczesna pobudka i ponad dwie godziny w drodze do Uzbeckiego konsulaty.
Tym razem było otwarte i była nawet mała kolejka. Z dokumentami w ręce czekamy na przyjęcie przez konsula. Pani z pierwszego okienka zabrała nasze papiery i paszporty i kazała czekać. Pięć minut później w następnym okienku przyjął nas konsul. Zapytał gdzie nasze zaproszenia. A my na to że nie potrzeba. On oznajmującym tonem przeczytał listę krajów które nie potrzebują zaproszeń. Polski i Holandii tam nie było. Polecił zrobienie zaproszeń i dopiero przyjść po wizę. Troszkę zwaliło nas to z nóg bo w internecie przeczytaliśmy że na zaproszenie czeka się do 2 tygodni. I słono kosztuje.
Zrobiliśmy naradę i zdecydowaliśmy o zmianie trasy naszej dalszej podróży. Nie pojedziemy przez Uzbekistan. Zaczęliśmy liczyć dni i okazało się że na wizę do Uzbekistanu musielibyśmy czekać około dwóch tygodni a i to nie było by pewne że ja dostaniemy. Podobnie wygląda sytuacja z wizą do Turkmenistanu. A może i nawet gorzej bo około 60% wniosków jest odrzucana.
Czekając na te wizy i nie mając też gwarancja że je dostaniemy skończył by się nam termin wizy Irańskiej. Mamy ja tylko na 30 dni. Trzeba by ją przedłużyć.
Zdecydowaliśmy że pojedziemy do Azerbejdżanu i promem z Baku przepłyniemy do Kazachstanu. Potem przez Kazachstan do Kirgistanu. Ponieważ to nam wydłuży drogę część trasy przejedziemy koleją lub autostopem.
Myślę że to dobra decyzja i spokojnie wystarczy nam czasu na dojazdy do Mongolii.
Po naradzie postanowiliśmy pojechać jeszcze metrem na tak zwany Polski cmentarz w Teheranie. Znajduje się on na południu miasta. Na cmentarzu byliśmy jedynymi odwiedzającymi groby. Ale w książce gości widniał polski wpis z przed kilku dni. Fajniej że rodacy nie zapominają o tym miejscu.
Pamięci wygnańców Polskich, którzy w drodze do Ojczyzny w Bogu spoczęli na wieki. 1942-1944
Wielka chwała!
#39 Iran - Teheran - Rowerem do Mongolii
Choć z Czalus położonego nad brzegiem morza Kaspijskiego do Teheranu jest zaledwie 200 km to droga nie jest szybka ponieważ prowadzi przez góry. Z poziomu morza wznosimy się niemal na dwa i pół kilometra do góry by pokonać tunelu. Zapewne niegdyś gdy nie było tunelu wyjeżdżało się jeszcze wyżej. Za to widoki są pierwszorzędne. Pierwszy odcinek bardzo zielony. Potem wąska doliną do góry przez liczne serpentyny. Miejscami pojawiają się też płaty śniegu. W miejscach gdzie jest szczególnie ładny widok znajdują się liczne restauracje i czajhany. Jedziemy na stopa i kierowca w jednej z nich się zatrzymuje i zaprasza nas na czaj. Gdy wychodzimy z samochodu od raz czuć że jesteśmy w górach. Oddychamy czystym, rześkim powietrzem. A do tego popijamy pyszna herbatę. Tym bardziej smaczna bo robioną na górskiej wodzie.
Dalsza trasa przebiegała bez problemów. Z za okna samochody podziwiamy wspaniałe widoki. Odcinek po drugie stronie tunelu nie jest już tak urokliwy. Zmieniaja się góry z tych zielonych na takie suche i bardziej piaszczyste. Dla mnie wychowanego w Krakowie gdzie za rogiem zaczynają się Beskidy. Te irańskie pustynne góry wydają się nie tak ładne.
Dojeżdżamy do miasta Karadż z tą do Teheranu zostało jeszcze 40 km. Musimy się przesiąść na inny samochód bo nasz kierowca dalej nie jedzie. Szukamy dogodnego miejsca do łapania stopa i zaczynamy. Na początku zatrzymało się kilka samochodów ale okazało się że to w większości taxi. Chwilę potem zaczynał się starszy pan i powiedział że może nas zabrać. Ponieważ w Iranie nie ma czegoś takiego jak autostop (a jeśli jest to mało popularne) tłumaczymy panu że nie mamy pieniędzy i prosimy by zabrała nas za darmo. Ten sposób wydaje się najłatwiejszy to wytłumaczenia. Trudno było by przedstawić ideę autostopu w języku Perskim gdzie znamy zaledwie kilka słów. A ten sposób działa. Pan nie chciał nas zabrać bez płacenia. Odjechał. Ale zaledwie po przejechaniu dwudziestu metrów wycofał i powiedział że możemy jechać. Co się stało przez te kilka chwil. Wydaje mi się że na początku wzięło górę przyzwyczajenie że jak kogoś podwozisz to należą się za to pieniądze. My nie chcemy zapłacić wiec instynktownie odjeżdża. Ale równocześnie w tej samej chwili dochodzi do refleksji. Przecież oni na prawdę nie mają kasy, należy im pomóc. Wraca i nas zabiera. Po drodze pyta gdzie chcemy jechać. Teheran jest bardzo wielkim miastem. Żyje tu ponadw15 milionów ludzie. My mamy mieć zalatwiony nocleg przez CouchSurfing ale nie wiemy dokładnie gdzie. Do tego nie możemy się dodzwonić do naszego hosta bo telefon nie odpowiada. Ponieważ nie wiem gdzie wysiąść kierowca proponuje nam że zabierze nas narazie do domu. Coś zjemy i wypijemy i będziemy dalej próbować dzwonić. I tak też się stało. Zostaliśmy ugiszczeni bardzo dobrym obiadem do tego oczywiście herbatą a potem jeszcze deserem i chłodnymi napojami. Udało też się dodzwonić do naszego hosta. Niestety powiedział że nie możemy u niego spać choć jeszcze wczoraj wieczór zapewniał że nie ma problemu. Za to powiedział że po nas przyjedzie i pokaże nam część miasta. Ale to nie rozwiązuje naszego problemu z miejscem do spanie. W Iranie nie działa Facebook ale wszyscy zamiast tego używają telegrama. To taka aplikacja na telefon nieco przypominająca Messnera. Ponieważ to sytuacja awaryjna. Postanowiliśmy napisać tam wiadomość bo może ktoś się znajdzie i nas zaprosi do domu. I okazało się że to dobry pomysł. Przed wieczorem odezwał się do nas Pan Bahman i zaprosił do swojego domu.
Po przyjeździe do niego okazało się że w domu są goście. Około dziesięciu osób dorosłych i kilka dzieci. Panowała miła atmosfera. Dostaliśmy kolację. Gdy tylko zjedliśmy do końca, kobiety szybko posprzątały a na stole pojawił się tort. Była to impreza niespodzianka dla naszego gospodarza z okazji urodzin. Pojawiły się prezenty i wspólnie śpiewaliśmy sto lat. A na koniec wspólne zdjęcie z solenizantem. Około północy pojechaliśmy jeszcze nad jezioro. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy że to ostatnia noc przed ramadan. W parku były tłumy ludzi i wszyscy zajadali się jakimiś pysznościami. My byliśmy po kolacji i urodzinowym torcie więc nie byliśmy głodni. Za to zmęczeni droga. Spać poszliśmy po drugiej w nocy.
Pobudka też była wczesna bo jechaliśmy do Uzbeckiego konsulaty. Dwie godziny metrem i autobusem na drugi koniec Teheranu. Jak się okazało bez celowo bo tego dnia konsulat był zamknięty. Choć jak pytaliśmy to wynikało że będzie tego dnia otwarty.
No nic - musimy tu przyjechać następnego dnia. Byliśmy dość zmęczeni bo spaliśmy tylko kilka godzin. W pobliskim parku zrobiliśmy chwilę relaksu. Ale spać się nie dało bo nawet w cieniu było gorąco.