Korytarz Wachański

Dzień 122 - 13 km za Iszkaszim - Pamir
Dziś pobiliśmy rekord w nie jechaniu. To znaczy jak każdego ranka ruszyliśmy w trase. Jak codzień z ambitnym planem posuwamy się do przodu. Ale okoliczności przyrody i miejsca są inne. To nie każde inne miejsce to jest Pamir. Dach świata i miejsce gdzie mieszkają bardzo gościnni ludzie. To także cel mojego wyjazdu i przebywanie tu sprawia wielką radość. I tak po 35 minutach jazdy po przejechaniu trochę ponad 10 km za Iszkaszim o godzinie 10:30 pod sklepem zostaliśmy zaproszeni na czaj. Tym razem nie zaprosili nas mężczyźni jak to zazwyczaj bywa a dwie dziewczyny. Zasiedlismy w narodowym pamirskim domu. W telewizorze, którego dawno nie widzieliśmy pojawiła się Shakira w najnowszej odsłonie. Na stole lepioszka, czaj, ciastka. Po chwili frytki i kompot. I tak sobie tu teraz odpoczywamy. Nie spiesząc się poznajemy miejscowych. Słuchamy ich opowiadań. Na chwile ich dom staje się naszym. Bo jak powiedział pewien Uzbek - gdzie kolwiek jesteś zostaw po sobie dom. I teraz my tu pozostawiamy po sobie dom. A jak los kiedyś znów nas tu przywiedzie. Będziemy wiedzieć w które zapukać drzwi. Dziś pewnie już tu zostaniemy, jutro ruszamy dalej. Szukać i zostawić kolejny dom na swej drodze.
Często się zastanawiam nad reakcja ludzi w Polsce gdy bym to ja kogoś zaprosił na herbatę. Kogoś kogo nie znam, kogoś prosto z ulicy. Jak by to było odebrane. Ale polska to nie dach świata. Tam płynie inne życie a tu jest inaczej.
Jak tam będzie po moim powrocie. Już tak bardzo wsiąknołme w ten światr? 122 dni za mną i jeszcze 3 tygodnie dalej w podróży. I trzeba wracać. Bo to, bo tamto. A droga się nie kończy. Ludzie czekają by się zaprzyjaźnić. Miejsca by je poznać. Ile jeszcze wiedzy jest do przyswojenioa. A podróż temu wszystkiemu sprzyja.

Wczorajszy dzień za to był dniem czystosci. A wszystko to za sprawą mijanego przy drodze gorącego źródła. Do tego woda w nim okazja się być leczniczą. I tak około godziny taplaliśmy się w środku pomieszczenia gdzie był maleńki basenik. Woda ciepła ale nie gorąca. Do tego cały czas wpadają świeża. Tak że nie było problemy z mydłem czy szamponem. A do tego jakie to było relaksujące. I właśnie takie miejsca lubię mając na swej drodze. Muszę tylko powiedzieć że na drodze do Langar będzie jeszcze wiele takich miejsc.
Pozdrawiam

Khorog

Po kilku dniach od wyjazdu z Dushanbe dotarliśmy dziś do Khorogu.
Ledwo co dojechaliśmy a już jesteśmy gośćmi w pamirskim domu. Przed oknem rzeka Pandż a po drugiej stronie Afganistan. Tak będziemy jechać w górę rzeki aż do podjazdu na przełęcz Horgusz. 
Przed nami można powiedzieć ostatni etap wyjadu. Czyli przejazd przez Pamir. To właśnie tu czekaj nas najwyższe przełęcze. Kilka powyżej 4000 a najwyższa 4600 mnpm. Ale to jeszcze za kilka dni. Trochę czuje się jak bym już wracał bo każdy kolejny kilometr przybliża nas do domu. Nie bezpośrednio ale do Osh w Kirgistanie. A dalej do Biszkeku gdzie 17 września mamy samolot do Lwowa.
Teraz w Khorogu jest upalnie i można siedzieć tylko w cieniu. Choć jesteśmy na wysokości prawie 2200 mnpm. Wieczory są za to przyjemne. Po dobrej nacjonalnej kolacji w Pamirskim domu dla wszystkich dobranoc.

Dushanbe

W zeszły piątek dotarliśmy do Dushanbe. Odwiedziliśmy dom rodzinny mojego przyjaciela gdzie byliśmy bardzo serdecznie przyjeci. To bardzo gościnna rodzina i bardzo dziękujemy za to jak miło nam bylo.
W Dushanbe dostaliśmy tez zezwolenia do GBAO czyli górnego Badachszanu. Poza tym dużo odpoczywalismy. Kilka razy byliśmy na bazarze. Wieczorami bywaliśmy w parku z fontanną w pobliżu największego na świecie masztu z flaga.

Król Bazaru, Kamazista i Nauczyciel

Czas ubywa. Drogę liczymy w kilometrach. Dziś 20 jutro 60 a kiedyś coś więcej albo mniej. Każdy taki kilometr to jakaś część podróży. Ale przecież podróż to nie tylko kilometry. Może to nawet nie czas i nie miejsca. Może to ludzie którzy w danej chwili stając nam na drodze wpływają na nas.
I tak wieczorem na skrzyżowaniu blisko zachodu słońca pytam o dalszą droge. W odpowiedzi od mieszkającego w Kirgistanie, Uzbeka dowiaduję się że już tego dnia nigdzie nie pojedziemy.
- Jest wieczór, zaraz będzie ciemno - idziecie do mnie. Ja pracuje na bazarze, jestem tam rzeźnikiem. Dziś przyjedziecie do mnie a jutro pokażę jak pracuję. Po drodze tylko jeszcze zjemy po szaszłyku w cafe, to tak przed kolacją w domu. A do tego po kieliszku.
Następnego dnia na bazarze zajadamy się jajecznicą, sałatką i świeżą jeszcze ciepłą lepioszką. Dobra podstawa bo do przejechania znowu sporo kilometrów.
- Idziemy, pokaże wam bazar i zabierzemy prowiant na drogę - co wam trzeba?
- Wszystko mamy - dzięki.
- Nie nie, jedziecie musicie zabrać.
I tak od stoiska do stoiska siatka wypełnia się prowiantem. A potem dróga siatka. Król za nic nie płaci tylko coś mówi podniesionym głosem po uzbecku. Tu kilka pomidorów, papryka. Gdzieś dalej ogórki potem chleb, cebula, owoce. Arbuza nie zbieramy bo w sakwach pełno i nie ma go gdzie schować.
Po uścisku dłoni żegnamy się z Królem Bazaru. Może jeszcze gdzieś nasze drogi znowu się spotkają.

Kolejnego wieczoru gdzieś na trasie w czajchanie już w Tajikistanie zasadami do kolacji w towarzystwie kierowcy kamaza i jego wnuka.
- Mam 60 lat, to mój wnuk. Dobrze się uczy a teraz są wakacje. Dlatego zabrałem go w rejs. Ja mam z kim pogadać a dla niego to też atrakcja. Jestem juz kierowcą od 40 lat i przejechałem kilkakrotnie cały związek radziecki. I dalej jeżdżę. To dobre pieniądze. Przyzwyczaiłem się.
- A tera Wy jesteście moimi gośćmi. Wy gdzieś daleko od domu na trasie w tej czajchanie. Jesteście gośćmi.
Zajadając się przysmakami, pijąc czaj słuchamy kolejnych historii z życia naszego gospodarza. To co mówi jest ciekawe. Ale przede wszystkim to jak opowiada o gościach. O nas. Jaki im należy się szacunek. I tak się czujemy.

Kolejny dzień i kolejny napotkany człowiek. Pytając o wodę poznaję nauczyciela. Ponieważ jest środek dnia i strasznie zrobiło się upalnie - zaprasza nas do domu.
- Wypijecie czaj, odpoczniecie, potem pojedziemy dalej. Do jeziora macie juz nie daleko a wieczorem będzie chłodniej.
I zostaliśmy nie tylko na cherbate ale i na obiedzie. Do tego wszystkiego udało się około 2 godziny przespać. A wieczorem zrobiło się chłodniej i powiał przyjazny wiatr w plecy.
Nauczyciela jeszcze spotkaliśmy dwa dni potem w drodze porwotnej. Tym razem wraz z nim odwiedziliśmy sąsiadów gdzie też zjedliśmy porządny obiad. Tylko trudno było pojechać dalej bo wszyscy zapraszani nas do domu byśmy zostali do jutra. Ale my z uwagi na to że mamy mało czasu pojechaliśmy dalej.

A teraz już z Dushanbe wspominam bardzo miło tych kilka ostatnich dni. Dojechaliśmy wczoraj. Dziś poszliśmy do OVIR by załatwić zezwolenie na wjazd do Badachszanu. Ma być do odbiory w poniedzialek.
Mieszkamy u rodziny mojego przyjaciela Machrodza. Choć jego nie ma. Jest jego rodzina. Jest bardzo miło odpoczywamy.

Pozdrawiam

Tajikistan - Isfara

Dziś rano wyjechaliśmy do Tajikistanu. Na granicy powitała nas bardzo mili celnicy. Kasa wymieniona. Internet działa. Coś zjemy i ruszamy dalej. Do Dushanbe 450 km.
Pozdrawiam

Osz zmiana trasy

Po konsultacjach w Osz z miejscowymi i przeszukania internetu okazuje się ze na 99% że przejście graniczne w Karamyk jest zamknięte dla turystów. Dlatego musimy zmienić trasę i pojechać inną drogą. przez Batken i dalej Isfara. To inna trasa niż zakładałem na początku ale jeśli chodzi o kilometry i dni to porównywalna.
Dobrze że przynajmniej znalazło, się jakieś rozwiązanie.
A w Osz ciepło i słonecznie. Do najprzyjemniejszych należą poranki i wieczory. W dzień bez cienia bywa upalnie.
Pozdrawiam

Osz wyjazd

I tak dziś się cały dzień zbieramy do wyjazdu i wygląda ze jednak ruszymy dopiero wczesnym rankiem. A to za sprawą oczekiwania na stopa który ma nas podrzucić 184 km. To oszczędność czasu i jazdy po asfalcie. A przy okazji odpoczywamy i nabieramy sił.
Pani Irena namówił nas dziś na ugotowaniu kompotu.  Wyszedł wyśmienicie a z pozostałych jabłek po zrobieniu ryżu mieliśmy odrazu obiad.
A teraz pora kolacji czyli lepioszka ze smakiem.
Pozdrawiam

Osz

Serdecznie pozdrawiam z Osz. Jesteśmy tu od 2 dni a jutro jedziemy dalej. Ten czas tutaj przeznaczamy na zwiedzanie Osz i zasłużony odpoczynek. Droga od Narynia przez KAZERMAN do Jalalabadu obfitował w sporą ilość podjazdów. Do tego w większości była szutrowa i na dodatek dość zniczczona. Dała się ona nam we znaki wysysając z resztek sił.
Od Osz do Sary-Tasz ponoć na całym odcinku będzie asfalt. Do przejechania 184 km i dwie przełęcze z czego jedna 3600 mnpm. To sporo ale w Tajikistanie w Badachszanie będzie jeszcze wyższa bo licząca 4600 mnpm. Tyle że tam startować się będzie z większej wysokosci.
Wczoraj na czajchanie na bazarze zjadłem bardzo smaczne jak sie okazało danie z żołądka barana. Choć nie wyglądało zachęcająco smakowało bardzo dobrze.
A dziś dzień luzu. Godzina 13 właśnie po śniadaniu. Coś napisze, coś poczytam i tak zamierzam dziś odpoczywać. W górach nie wiadomo jak będzie z zasięgiem więc bardzo możliwe ze kolejny wpis zrobię dopiero z Tajikistanu.

Pozdrawiam serdecznie